وداع یه مادر با بچه هاش تلخ ترین پایان واقعی ترین عشقه ...گرچه هرگز این عشق نمی میره و انجامی بر اون متصور نیست اما یه جورایی انتهای خطه.. وقتی که محبت اون مادرو به یه طوطی میبینی.بغض فروخفته در گلوش برای قربون صدقه رفتن بچه هاش برات تداعی میشه و .............

 من قبول ندارم که عشق مادر به بچش غریزه اس و لابد از همین دیدگاهم ارزش چندانی نداره... خدایا عاشقان را غم مده شکرانه اش با من! (مثه نوشته های پشت اتوبوسا شد!!)

از خدا میخوام که امتحانای سخت ازمون نگیره...