رویای جوانی
من برای سال ها می نویسمرویای جوانی
من برای سال ها می نویسمما را چه می شود
گاهی اوقات دلم میخواد یکی با پنبه سرمو ببره!.. خودمم میدونم الکی میگه ها اما به قول معروف لوسم میاد..البته اگه ادامه پیدا کنه به شعورم برمیخوره و کاسه کوزه خنگ بازیمو جمع میکنم!
انگار بدمونم نمیاد با زبون بازی غافلمون کنن..
بعضیا ترجیح میدن طرفشون با هر راهی که میشه(دقیقا به همون معنای ماکیاولیزمی اش منظورمه) آرومشون کنه (و اون احساس ناراحتی رو شیفت بده به یه وقت نامعلومی) ولی با کسان دیگری هم سر و سرّی داشته باشه.خیالی نیست!...
نه صدایی، نه سکوتی؛ نه درنگی، نه نگاهی!
بغض خفه کننده ای گلومو گرفته... هر لحظه میخواد بترکه اما بیشتر از چند قطره اشک که گونه هامو خیس کنه نیست... نه حرفم میاد و نه دوست دارم چیزی بگم...
خسته ام از دنیایی که جواب راستی و فداکاری و تحمل ماهها و سال ها زحمت.اونی نیست که انتظارشو داری...
آدمایی که به چشم یه فرصت برای بالا رفتن خودشون بهت نگاه میکنن..آدمایی که تو رو پول میبینن.کتاب میبینن.پله واسه بالا رفتن میبینن..و هزار چیز دیگه که نگفتنش بهتره....
خسته ام از بی حرمتی ها و اندازه نگه نداشتن ها...... نه صدایی نه سکوتی؛نه درنگی نه نگاهی
خبرت خراب تر کرد جراحت جدایی
یه لبخند حتی توی خواب میتونه یه عالمه بی مروتی رو از یاد ببره...
این شب ها خوابی دیده ام
در کنار هم بایستید اما نه بسیار نزدیک
بگذارید عشق همچون دریایی مواج میان ساحل های جانتان در تموج و اهتزاز باشد
جام های یکدیگر را پر کنید اما از یک جام منوشید
از نان خود به یکدیگر هدیه بدهید اما هر دو از یک قرص نان تناول مکنید
با شادمانی با هم برقصید و آواز بخوانید اما بگذارید هر یک برای خود تنها باشید
همچون سیمهای عود که هر یک در مقام خود تنهاست اما همه به یک آهنگ مترنمند
دلهایتان را به هم بسپارید اما به اسارت یکدیگر ندهید
زیرا تنها دست زندگی است که می تواند دل های شما را در خود نگه دارد
در کنار هم بایستید اما نه بسیار نزدیک
از آن که ستون های معبد به جدایی بار بهتر کشند
و بلوط و سرو در سایه هم به کمال رویش نرسند....
جبران خلیل جبران
وبلاگ
اینجا یه دفتر خاطرات رمز گونه اس برا من... کلیدواژه هایی برای یک یا چند روز زندگی من... هیچوقت دوست نداشتم خاطره بنویسم.هر وقتم که نوشتم با خوندنش دچار حس بدی شدم.. اینجوری با ابهام و کنایه و تشبیه راحتم و کلی کیف میکنم... پس هرکسی از ظن خود شد یار من از درون من نجست اسرار من... یه دوست دوست داشتنی برداشتی از یه پستم کرده بود که وقتی با اون دیدگاه خوندمش کلی دگرگون شدم و پاکش کردم... هرچی برداشتهای متفاوت تری از یه پست بشه کرد برام جالب تره.من فقط یه زاویه قضیه رو می بینم و همونا خاطره های منن...
کسی به من یاد داده که همیشه باید حس خوشایندی رو منتقل کنم...
تا چه شود
آدم و یک آه و دم
امشب به قصه دل من گوش می کنی
فردا مرا چو قصه فراموش می کنی
این دور همیشه در صدف روزگار نیست
می گویمت ولی تو کجا گوش می کنی
وطنم
آفتابت که فروغ رخ زرتشت در آن گل کرده است
آسمانت که ز خمخانه حافظ قدحی آورده است
بوستانت کز نسیم نفس سعدی جان پرورده است
همزبانان منند
مهربانان منند....
شیفتگان پرواز را میل به خزیدن نیست
با یه نگاه مثبت به زندگی.همیشه چیزی هست که خوشحالت کنه..حتی اگه شده یاد گرفتن چیزی.شنیدن حرف حقی.برخوردن به یه چیز تازه یا نگاه نویی...گاهی سوژه لذت بردن از زندگیم ته میکشه... چند روزه صفر شده...منفی نشه فعلا حرفی ندارم!
><>< چرخ بر هم زنم ار غیر مرادم گردد ><><
پی نوشت : بعد ۱۲ساعت: هذیانای آخرشبه این بالاییا! چندتا پست اینجوری دارم.. سعی میکنم تکرار نشه!..
پی نوشت : حرفمو که می زنم خالی میشم.. اما خیلی زود این اتفاق میفته..بار بعد که پستمو میبینم خوشم نمیاد..